Zichtbaarheid

Ik loop de hal van het praktijkpand in en zie een envelop in mijn postvakje liggen. Nieuwsgierig scheur ik – zo snel als mijn koude handen dat toelaten – de envelop open en zie het glossy magazine waarin mijn collega Ineke en ik geadverteerd hebben. Snel blader ik door het magazine, gretig op zoek naar onze advertentie.

Zodra ik de advertentie gevonden heb, voel ik hoe mijn wangen beginnen te gloeien, hoe mijn buik samentrekt, mijn hart begint te bonzen en mijn benen een beetje wiebelig worden. Wat is dít??!

Zichtbaarheid is best een thema, vind ik. Hoe kan ik de wereld laten weten dat mijn praktijk er is en wat haptonomie/ haptotherapie kan betekenen? Zonder mezelf te overschreeuwen, groter te maken dan ik me voel – of mezelf in al mijn bescheidenheid juist kleiner te maken dan nodig is. Hoe laat ik mijzelf zien? Daarmee is het een thema dat mij niet alleen raakt als ondernemer en haptotherapeut, maar ook als mens. Mezelf laten zien (of horen) is iets wat ik in mijn dagelijks leven soms ook nog steeds spannend vind.

Maar toen ik de vraag kreeg of ik als haptotherapeut in het betreffende magazine wilde adverteren, voelde ik een duidelijke “ja”. Dit paste me wel.

De advertentie die voor me ligt, is alleen niet de advertentie die ik voor ogen had. Ik voel mijn gloeiende wangen, de knoop in mijn buik, mijn bonzende hart en wiebelbenen. Mijn eerste gedachte is: oh nee, wat heb ik fout gedaan? Heb ik een mail over het hoofd gezien? Ik begin koortsachtig in mijn mailbox te zoeken en vind al gauw de mail die ik zoek. Zodra ik zie dat het niet mijn fout is, dat een concept-versie geplaatst is (en niet de “professionele” versie), voel ik verontwaardiging en boosheid ontstaan. Gericht naar buiten, op de ander. Dit is niet de versie waar ik akkoord op heb gegeven!

Ik stuur verschillende mensen een verontwaardigd appje, en krijg reacties binnen als: “ah joh, niks meer aan te doen”, “gewoon niet betalen, dan heb je gratis reclame!”, “zo erg is het toch niet, lach er maar om!”. Ik voel dat ik nog niet zo ver ben dat ik er om kan lachen; ik vind het geen reclame. Zo wil ik mijn praktijk niet zichtbaar maken.

Ik neem tijd om contact te maken met wat ik bij mezelf voel gebeuren. De beweging naar binnen te maken, in plaats van naar buiten. Ik voel de boosheid wegzakken. Daarmee voel ik ruimte ontstaan voor wat ik liever niet wil voelen: angst, onzekerheid en kwetsbaarheid. Wat zullen mensen er wel niet van vinden? Zodra ik dat voel, komen er ook tranen. En kan ik met mijn lief delen wat er ècht speelt. Daarmee worden de kwetsbaarheid en onzekerheid lichter, en voel ik mijn stevigheid weer toenemen. Ik kan dealen met deze gevoelens van kwetsbaarheid en onzekerheid. Ik kan ze dragen, en meenemen “naar buiten”, in het contact met de ander.

Oké, ik ben zichtbaar en dat voelt kwetsbaar; “professionele” advertentie of niet. En het is uiteindelijk ook “maar” een advertentie. That’s it, niet meer en niet minder.

Dus zie hierboven: onze imperfecte advertentie.